Bitwa pod Paraitakene: Tło i Kontekst
Bitwa pod Paraitakene, która miała miejsce w 317 roku p.n.e., stanowi jeden z kluczowych epizodów II wojny diadochów — konfliktu, który wybuchł po śmierci Aleksandra Wielkiego. To starcie zbrojne miało fundamentalne znaczenie dla kształtowania się układów sił w Grecji oraz Azji Mniejszej w okresie pośmiertnym Aleksandra. W obliczu walki o władzę, różni generałowie i dowódcy rywalizowali o wpływy i terytoria, co prowadziło do licznych bitew, w tym właśnie do bitwy pod Paraitakene.
Siły Stron Konfliktu
W przededniu bitwy obie armie były dobrze przygotowane do walki, jednakże ich struktura i liczebność różniły się znacznie. Armia Eumenesa, jednego z najbardziej zaufanych dowódców Aleksandra, składała się z około 3 000 jazdy oraz 45 słoni bojowych na lewym skrzydle. W miarę postępu walki Eumenes planował wzmocnić swoje siły dodatkowymi 6 000 żołnierzy piechoty oraz falangą macedońską liczącą 5 000 ludzi. Prawe skrzydło jego armii również było silne, dysponując 3 000 jazdy i 40 słoni.
Antygon I Monofthalmus, rywal Eumenesa, miał większe siły: jego armia składała się z około 6 900 żołnierzy jazdy na lewym skrzydle oraz aż 28 000 piechoty w centrum. Dodatkowo Antygon dysponował 35 słoniami bojowymi, co dawało mu przewagę psychiczną na polu bitwy. Jego prawe skrzydło, składające się z ciężkiej jazdy i kolejnych słoni, również budziło respekt.
Przebieg Bitwy
Bitwa rozpoczęła się od ataku ciężkozbrojnej jazdy Antygona na lewą flankę Eumenesa. Ten pierwszy atak okazał się skuteczny; wojska Antygona zadawały poważne straty przeciwnikowi. Mimo że Antygon wydał rozkaz ostrożności, dowódcy jego lewej flanki postanowili uderzyć na słabszego Eumenesa, co przyniosło im chwilowy sukces.
Jednak Eumenes nie zamierzał dać za wygraną. Zdecydował się na strategiczne manewry i przeniósł część swoich sił z lewego skrzydła do kontrataku przeciwko lewemu skrzydłu przeciwnika. Gwałtowny atak Eumenesa okazał się decydujący — jego wojska rozbiły jednostki Antygona w tej części pola bitwy, zmuszając je do odwrotu.
W toku walki doszło również do starcia w centrum obu armii. Tutaj ponownie górą były siły Eumenesa, które zmusiły przeciwnika do wycofania się. Mimo to klęska Antygona w centrum nie załamała jego morale; przeciwnie — dowódca postanowił przeprowadzić kolejny atak na lewe skrzydło Eumenesa.
Kolejne Ataki i Zakończenie Starcia
Pomimo wcześniejszych porażek Antygon zdołał przeprowadzić skuteczny atak na lewe skrzydło Eumenesa, co spowodowało jego rozbicie. W miarę jak bitwa postępowała, straty po obu stronach wzrastały. Ostatecznie zarówno Eumenes, jak i Antygon zdali sobie sprawę z ogromnych kosztów tej konfrontacji i postanowili zakończyć walkę.
Eumenes wycofał swoje siły do obozu, natomiast Antygon pozostał na polu bitwy ze swoimi wojskami. Choć formalnie żadna ze stron nie mogła uznać tego starcia za pełne zwycię
Artykuł sporządzony na podstawie: Wikipedia (PL).